Śmierć dziecka poczętego potwierdzona i potencjalna, naturalna i zamierzona, nieświadoma i świadoma. Brak nadziei lub szans na poczęcie.

Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni (Mt 5, 4).

Zapraszamy na dzień skupienia dla osób dotkniętych śmiercią dziecka poczętego lub brakiem możliwości poczęcia dziecka, który odbędzie się 25 listopada w Parafii p.w. NMP Bolesnej we Wrocławiu.

Dzień skupienia odbędzie się w Domu Parafialnym według poniższego planu.

Dzień: sobota 25 listopada
Godzina: 14:00-17:30, od 17:30 możliwość spowiedzi, 18:00 Msza Święta
Adres: Dom Parafialny przy ul. Tatarakowej 1 we Wrocławiu, sala na I piętrze

Konferencje wygłoszą:

– psychoterapeutka Izabela Cytrowska-Trela

– proboszcz parafii ks. Wojciech Jaśkiewicz

Zapisy trwają do 23 listopada!

ŻAŁOBA

Doświadczenie wielu osób, które straciły dziecko, pokazuje, że żałoba, czyli zewnętrzne przeżywanie straty ułatwia im powrót do siebie, do normalnego życia, co nie oznacza zapomnienia o śmierci bliskiej, maleńkiej osoby, której czasem nawet nie zdążyło się poznać. Żałoba może polegać na mówieniu innym o śmierci dziecka, na werbalnym i niewerbalnym wyrażaniu swoich emocji z tym związanych, na utworzeniu miejsca pamięci o zmarłym dziecku na cmentarzu czy w domu. Jej przeciwieństwem jest przeżywanie straty, gdyż to ostatnie dokonuje się wewnątrz osoby, która tę stratę przeżywa.

CZYM JEST POTWIERDZONA ŚMIERĆ DZIECKA POCZĘTEGO?

Przez potwierdzoną śmierć dziecka poczętego rozumiemy sytuację, w której ciąża została potwierdzona, po czym dziecko zmarło w sposób naturalny lub na skutek interwencji mających na celu przerwanie ciąży.

Gdy umiera dziecko, o poczęciu którego wiedzieliśmy, jesteśmy w stanie określić jego wiek niezależnie od tego, czy żyło osiem miesięcy czy trzy tygodnie. Zwykle bez badania USG nie jesteśmy w stanie potwierdzić zaistnienia ciąży w trzecim tygodniu po poczęciu lub wcześniej.

U starszych dzieci z łatwością możemy określić ich płeć i nadać im imię. Młodszym możemy nadać oczekiwane płeć i imię lub możemy u nich wykonać badanie genetyczne celem określenia płci i dobrania imienia.

W Polsce po śmierci dziecka poczętego – niezależnie od jego wieku – rodzice mogą poprosić o wypisanie aktu urodzenia, który jest jednocześnie aktem zgonu, gdyż zawiera adnotację stwierdzającą, że dziecko urodziło się martwe. 

Różne źródła podają, że obecnie od 10 do 25% par w wieku rozrodczym cierpi z powodu obniżonej płodności. Obniżona płodność nie zawsze implikuje poronienie, ale predysponuje do niego. U wszystkich par w wieku rozrodczym dochodzi w Polsce codziennie do ok. stu poronień i są to – tylko – poronienia potwierdzone u lekarza. Wskutek poronień umiera zatem więcej osób niż na skutek raka czy wypadków drogowych.

Duchowe i psychologiczne skutki śmierci dziecka poczętego wcześniej czy później dosięgają każdej osoby, która wiedziała o jego lub dowiedziała się o jego istnieniu nawet długo po jego śmierci. Choć niezamierzona i zamierzona śmierć dziecka poczętego znajdują się na przeciwnych biegunach z punktu widzenia intencji rodziców, ich bliskich czy personelu medycznego, u wszystkich grup dotkniętych śmiercią dziecka obserwuje się podobne uczucia. 

Mogą pojawić się wyrzuty sumienia powodowane myślami, że przecież mogliśmy pojechać do jeszcze jednego specjalisty, wybrać lepszy szpital, bardziej zadbać o nasze zdrowie przed poczęciem, przyjąć poczęte dziecko i zająć się nim lub dać mu szansę na znalezienie domu gdzie indziej. Może pojawić się wstyd powodowany chęcią ukrycia tego, że nasze ciało jest chore czy że nie stanęliśmy w oczach innych na wysokości zadania. Może pojawić się gniew na lekarzy, na Boga, na bliskich, na nas samych, strach przed potępieniem lub poczucie krzywdy, bo nikt nam nie pomógł urodzić zdrowego dziecka lub nie ułatwił decyzji o tym, aby w ogóle pozwolić mu się  urodzić. Może pojawić się tęsknota za człowiekiem, którego nie zdążyliśmy poznać. Może pojawić się chęć wskrzeszenia zmarłego dziecka w postaci poczęcia kolejnego lub adopcji bez przeżycia żałoby po poprzednim czy wir pracy zawodowej lub społecznej, aby zagłuszyć myśli lub nadrobić straty.

CZYM JEST POTENCJALNA ŚMIERĆ DZIECKA POCZĘTEGO?

Przez potencjalną śmierć dziecka poczętego rozumiemy sytuację, w której ciąża nie została potwierdzona, ale mniemamy, że mogło dojść do poczęcia na skutek podjętego współżycia, zwłaszcza współżycia podjętego w fazie najwyższej płodności kobiecego cyklu. Zwykle nie wiemy o istnieniu dziecka przez nieco ponad dwa tygodnie od poczęcia.

Pary starające się o poczęcie doświadczają trudności najczęściej osiągających poziom kryzysu, nawet jeśli nie są w stanie dowiedzieć się, czy doszło do poczęcia czy nie. Mogą one odczuwać wszystkie emocje dotyczące potwierdzonej śmierci dziecka poczętego – w jednym i drugim przypadku tych emocji może być znacznie więcej.

Gdy starania o poczęcie dziecka przeciągają się, pary o obniżonej płodności wchodzą w ciągły stan żałoby przeplatany przebłyskami nadziei, które mogą mieć miejsce po zmianie lekarza czy po operacji. 

Osoby, które zdecydowały przyjąć zachowania ryzykowne pod kątem przeżycia ewentualnie poczętego dziecka również są zagrożone stanami wymienionymi w opisie potwierdzonej śmierci dziecka poczętego. Osoby, które tę decyzję podjęły nieświadomie, mogą dodatkowo przeżyć szok w momencie zdania sobie sprawy z ich sytuacji i sytuacji ich potencjalnych dzieci, i mieć trudności z poradzeniem sobie z doznaną krzywdą.

U większości osób dotkniętych świadomą lub nieświadomą potencjalną śmiercią dziecka poczętego poczucie bycia skrzywdzonym i opuszczonym często miesza się z wyrzutami sumienia właściwymi dla oprawców i strachem przed oceną ludzi. Kiedy te osoby chcą zaprzestać działań ryzykownych dla potencjalnego dziecka, potrzebują przeżyć żałobę. Może to mieć miejsce np. po stosowaniu niektórych środków antykoncepcyjnych lub wynikać z zaniedbań w okresie wczesnej ciąży lub przed nią. Tych potencjalnych dzieci nikt nie policzy.

TU możesz zapoznać się z sytuacjami, które stanowią ryzyko dla  życia dziecka potencjalnie poczętego.

BRAK SZANS NA POCZĘCIE

Są między nami pary, które wiedzą, że (już) nigdy nie zostaną rodzicami. Może to mieć miejsce po usunięciu narządów rozrodczych lub w wyniku ich braku czy głębokiej dysfunkcji. Czasem brak możliwości poczęcia dziecka będzie wiązał się z niemożnością opłacenia leczenia czy utrudnionym dostępem do specjalistów. Nie ma wówczas o kim pamiętać w sercu, nie ma kogo upamiętnić w domu ani na cmentarzu. Jest pustka po niespełnionym rodzicielstwie biologicznym. Żałoba – zewnętrzne przeżycie straty- daje ukojenie również w sytuacji utraty lub braku możliwości posiadania dzieci.

SYTUACJE ZŁOŻONE

Wiemy o istnieniu również osób w sytuacjach złożonych, przez które rozumiemy okoliczności, w których osoby, które cierpią jednocześnie z powodu np. straty swojego upragnionego dziecka we wczesnej ciąży i świadomości, że ktoś z grona ich rodziny, przyjaciół czy współpracowników stosuje takie, a nie inne środki antykoncepcyjne.

Odwrotnie rzecz jest równie dużym wyzwaniem. Osoba, która choćby jedynie dopuściła do świadomych działań ryzykownych dla życia potencjalnie poczętego dziecka, może przeżywać trudności w relacji w osobą o obniżonej płodności, a nawet ze „zwykłą”, dzietną parą.

DO KOGO SKIEROWANY JEST DZIEŃ SKUPIENIA?

Dzień skupienia skierowany jest do wszystkich osób cierpiących z powodu śmierci dziecka poczętego niezależnie od tego, czy była to śmierć naturalna czy zamierzona, potwierdzona czy potencjalna oraz par, które wiedzą, że (już) nigdy nie zostaną rodzicami. Jest to czas zarówno dla rodziców zmarłych dzieci i nie-rodziców dzieci, które się nie poczną, jak i dla ich dorosłych bliskich (rodzeństw, babć, wujków) oraz dalszych osób doświadczających smutku, gniewu, żalu z powodu  realnej lub potencjalnej śmierci dziecka poczętego czy jego nie pojawienia się wcale, czyli dla personelu medycznego, pracowników poradni rodzinnych, duchownych, wszystkich, którzy czują, że to będzie dla nich budujący czas. 

JAK BĘDZIEMY PRACOWAĆ?

Bardzo nam zależy, aby mimo różnorodności okoliczności przeżywanej żałoby, wszyscy uczestnicy czuli się przyjęci i zaopiekowani. Dostrzeżenie własnego bólu jest trudnym doświadczeniem, ale zmierzenie się z nim pozwala postawić krok naprzód. 

Części konferencyjne będą krótkie i skupione wokół skutków straty dziecka i sposobów radzenia sobie z nimi oraz wokół żałoby. Konferencje na temat przeżywania żałoby wygłoszą:

– psychoterapeutka Izabela Cytrowska-Trela

– proboszcz parafii ks. Wojciech Jaśkiewicz.

Części warsztatowe będą dłuższe i każdorazowo będą polegały na pracy własnej i własnych rozważaniach. Każdy komplet materiałów będzie zawierał różnorodne rozważania i sam uczestnik będzie decydował o tym, które z nich wykorzysta. Chętni będą mogli podzielić się swoim doświadczeniem straty dziecka poczętego na forum.

Zapisy poniżej przez SMS

SMS-a z imieniem i dopiskiem „Dzień skupienia po stracie dziecka” możesz wysłać na numer 697 487 714. W sms-ie wystarczy podać imię i dopisać „dzień skupienia po stracie dziecka”.